ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΟΥ ΑΠΘ ΘΑ ΤΡΩΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΔΩΡΕΑΝ
Την προηγούμενη χρονιά παρατηρήσαμε όξυνση της επιθετικότητας εκ μέρους των πανεπιστημιακών αρχών και της διοίκησης της λέσχης. Οι φοιτητές/τριες πιέζονταν ακόμα περισσότερο να αιτούνται κάρτες σίτισης και να επιδεικνύουν το πάσο τους. Η πίεση αυτή εντεινόταν με την παρουσία φυλάκων και κατέληγε να δημιουργεί κλίμα εκφοβισμού σε συνδυασμό με τις τραμπούκικες και ειρωνικές συμπεριφορές που κλιμακώθηκαν από μέρους τους.
Σε αντίθεση με πέρσι, η διαδικασία εδραίωσης του ελέγχου, φαινομενικά, δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, ωστόσο έχουμε παρατηρήσει κάποια πρώτα δείγματα προσπάθειας επιβολής του, όπως το αίτημα έκδοσης κάρτας σίτισης και επίδειξης πάσο. Η συνθήκη αυτή δεν μπορεί να ιδωθεί ανεξάρτητα από τις πρόσφατες δηλώσεις της πρυτανείας για πλήρη έλεγχο σε όλους τους χώρους του πανεπιστημίου και αποκλεισμό όσων δεν είναι φοιτητές/φοιτήτριες του ΑΠΘ, καθώς ο χώρος της λέσχης αποτελεί μέρος του πανεπιστημίου και των συσχετισμών του.
Όσον αφορά την κάρτα σίτισης, αυτή χρησιμοποιείται στρατηγικά από τη διοίκηση για την δικαιολόγηση των όποιων ανεπαρκειών αφορούν τη σίτιση μας και τη νομιμοποίηση των αποκλεισμών. Το επιχείρημα πως η χρηματοδότηση της λέσχης σχετίζεται με τον αριθμό των αιτήσεων καρτών σίτισης, αποτελεί απλώς επίφαση, που μετατοπίζει την ευθύνη της σίτισης στους φοιτητές/ τριες. Όταν, λοιπόν, εμπεδωθούν και συγκεκριμενοποιηθούν οι αποκλεισμοί, εντός κι εκτός φοιτητικής κοινότητας, η διοίκηση θα μπορεί να αποποιηθεί την ευθύνη, ανάγοντας την στον ανεπαρκή αριθμό καρτών σίτησης. Στόχος τους είναι όποιος/α δεν πληρεί τα κριτήρια ( πχ οικονομικά, χρονικό όριο σπουδών κ.α.), να μην τρώει ή να αναγκάζεται να πληρώσει αντίτιμο, όπως συμβαίνει στην λέσχη του ΠΑΜΑΚ και στις υπόλοιπες της Ελλάδας.
Τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με τις συνθήκες λειτουργίας της λέσχης πριν μερικά χρόνια, όταν δεν υπήρχε έλεγχος στην είσοδο και μπορούσε ο καθένας χωρίς δυσκολία να να έχει πρόσβαση. Πράγματι ήταν αρκετός ο κόσμος που δεν ήταν φοιτητής (πχ άνεργες, μετανάστριες, άστεγοι, εργαζόμενοι) και ικανοποιούσε την ανάγκη του για σίτιση. Αυτή η ανοιχτή συνθήκη στην λέσχη δεν ήταν απόρροια κάποιας “κοινωνικής πολιτικής” του κράτους αλλά αποτέλεσμα συνεχών κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονταν στις συνεχείς προσπάθειες της διοίκησης και των εργολαβιών να καθιερώσουν πιο συστηματοποιημένο έλεγχο για να εμπεδώσουν τους αποκλεισμούς απέναντι στον κόσμο που σιτίζεται. Ανά καιρούς εμφανίζονταν μηχανήματα καταμέτρησης των μερίδων στις διανομές, ταμειακές για τους φοιτητές εράσμους, τάμπλετ για τον έλεγχο του πάσο. Κάθε φορά που τέτοια υλικά μέσα ελέγχου εμφανίζονταν, καταστρέφονταν.
Τα αποτελέσματα της νομιμότητας που επικαλείται το πανεπιστήμιο φανερώνονται μέσω της μετακύλισης του κόστους ζωής μας, εντατικοποιώντας και δυσχεραίνοντας την καθημερινότητά μας. Είμαστε φοιτήτριες που αναγκαζόμαστε να τελειώσουμε γρήγορα και εντατικά τις σπουδές μας ή/και να εργαζόμαστε για να τα βγάλουμε πέρα, επισφαλείς εργαζόμενοι και άνεργες που βρισκόμαστε συνεχώς στο “τρέξιμο” για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως κομμάτι αυτών που αποκλείονται και δεν σκοπεύουμε να αφήσουμε πρυτανεία και εργολαβία να υλοποιήσουν τις επιδιώξεις τους. Δίπλα σε μας, βλέπουμε και τις εργαζόμενες της λέσχης των οποίων οι εργασιακές συνθήκες, είναι όλο και πιο δυσμενείς μέσα από απολύσεις, ελαστικότητα στις συμβάσεις και στα ωράρια, όλο και χαμηλότερους μισθούς.
Ο μόνος λόγος που στη λέσχη του ΑΠΘ μπορούμε ακόμα να τρώμε δωρεάν χωρίς την επίδειξη πάσο ή οποιονδήποτε άλλο περιορισμό σε αντίθεση με όλες τις άλλες λέσχες, είναι γιατί στο βάθος του χρόνου η συνέχεια των αγώνων δεν ξέχασε το ζήτημα της σίτισης βάζοντας φρένο στις επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου. Η λύση για μας είναι να αντιληφθούμε όλοι και όλες τις ανάγκες μας και στα ζητήματα που μας τίθενται ατομικά να απαντάμε συλλογικοποιώντας τις αρνήσεις μας και οργανώνοντας τους αγώνες μας.
Αρνούμαστε και σπάμε τον έλεγχο, δεν δείχνουμε πάσο και δεν αιτούμαστε κάρτα σίτισης.
Εναντιωνόμαστε στους ελέγχους και τις τραμπούκικες συμπεριφορές.
Στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους, μαζί να αγωνιστούμε για καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Δεν ανεχόμαστε καθυστερημένες προσλήψεις, εκφοβισμούς και απολύσεις.
Οργανωνόμαστε για συνεχή αγώνα διεκδίκησης, μέχρι να τρώμε στη λέσχη όσες κ όσοι το επιθυμούμε και το έχουμε ανάγκη, ποιοτικά και μακριά από λογικές συσσιτίου.
Συνεχίζουμε τους αγώνες για να απαιτήσουμε τα αυτονόητα (εστίαση, συγγράμματα, μεροκάματα, ανθρωπινοι όροι ζωής)
Ανοιχτή Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα για την Λέσχη