Τι τρέχει στη λέσχη του ΑΠΘ;
Μετά από ένα χρόνο λειτουργίας με διανομή συσκευασμένου φαγητού, φαίνεται ότι δεν έχει κατασταλάξει ακόμα ο τρόπος λειτουργίας που βολεύει την κοινοπραξία εργολαβιών και την διοίκηση. Ταινίες σήμανσης μπαινοβγαίνουν, ο έλεγχος επανεμφανίζεται, τα πακέτα ανά λίγο καιρό αλλάζουν σχήμα και συνεπώς ποσότητα που χωράνε, το φαγητό την μια μέρα περισσεύει και το βράδυ ξανασερβίρεται και την επομένη δεν φτάνει για να μας δώσουν δεύτερη μερίδα, εργαζόμενοι και εργαζόμενες απολύονται νωρίτερα και επαναπροσλαμβάνονται όλο και αργότερα (πριν και μετά τις γιορτές) και ό,τι συμβαίνει πίσω στα μαγειρεία το ξέρουν μόνο οι ίδιοι/ίδιες.
Μια συνολική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από προσωρινότητα και αβεβαιότητα, σε σημείο που οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν τον περασμένο Ιανουάριο να διακόψουν την λειτουργία της διανομής για τρεις μέρες ώστε να επαναπροσληφθούν, έχοντας μείνει, δεύτερη φορά τον ίδιο χρόνο, εκτός δουλειάς. Καταστάσεις που πολλά μας θυμίζουν, καθώς η καθημερινότητα μας κατακλύζεται από την ίδια επισφάλεια στους χώρους εργασίας ή σπουδών μας, γεμίζοντας μας άγχος ενώ προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα.
Την ίδια στιγμή, η προκήρυξη νέου διαγωνισμού για τη λειτουργία της λέσχης ξεχάστηκε και η κοινοπραξία εργολαβιών πήρε παράταση της σύμβασής της μέχρι το καλοκαίρι, προφανώς για την καλή της δουλειά.
Περισσότερες μερίδες και διανομές
Η ανάγκη να παίρνει ο καθένας/καθεμία όσες μερίδες χρειάζεται έχει εξηγηθεί επανειλημένα τόσο στην διοίκηση όσο και στην εργολαβία με το ΔΣ μάλιστα να συμφωνεί στην λήψη επιπλέον μερίδων από όποιον/όποια τη χρειάζεται χωρίς να δημιουργείται πρόβλημα. Αλλα δυστυχώς όσο γρήγορα δίνονται υποσχέσεις τόσο γρήγορα “ξεχνιούνται” στην πράξη. Είτε αναγκάζοντας τις εργαζόμενες/εργαζόμενους της διανομής να αρνούνται το αυτονόητο, δηλαδή να τρώμε βάσει της όρεξής και των πραγματικών αναγκών μας και όχι βάσει της ποσότητας που χωράει σε μια σακούλα ή που κάποιοι άλλοι αποφασίζουν να ορίσουν για εμάς χωρίς εμάς ως «επαρκή ποσότητα φαγητού», είτε εφευρίσκοντας νέους ευφάνταστους τρόπους να μας προσφέρεται δεύτερη μερίδα τόσο χαμηλής ποιότητας ώστε να την αρνούμαστε μόνες μας. Μιλάμε για αυτό που επί του παρόντος παρουσιάζεται από πλευράς διοίκησης-εταιρίας ως η μοναδική επιλογή για να φάμε λίγο παραπάνω, το “συμπλήρωμα”, γνωστό και ως σκέτα παραβρασμένα μακαρόνια. Όσο για τις διανομές, λειτουργούν μόνο δύο ενώ προσφέρονται τρεις επιλογές και ενώ η ουρά το μεσημέρι μπορεί να φτάνει μέχρι και το φανάρι της Γ΄Σεπτεμβρίου. Απαιτούμε, λοιπόν, περισσότερες μερίδες για την καθεμία και λιγότερες υποσχέσεις. Αλλά και λειτουργία όσων διανομών χρειάζονται για να μπορούμε να τρώμε όλοι και όλες με ασφάλεια και χωρίς μεγάλους χρόνους αναμονής.
Βίγκαν διανομή
Όλο και περισσότερες από εμάς επιλέγουμε να ακολουθούμε αποκλειστικά χορτοφαγική διατροφή, δηλαδή χωρίς ζωϊκά προϊόντα (κρέας, ψάρι, ψαρικά κτλ.) ή βίγκαν διατροφή, δηλαδή χωρίς ζωϊκά προϊόντα και ζωϊκά παράγωγα (γαλακτοκομικά, αβγά, μέλι κτλ.).
Ο βιγκανισμός και η χορτοφαγία δεν είναι απλή προτίμηση που μπορεί να παραμεριστεί χάριν ευκολίας, αλλά πολιτική και ηθική στάση ζωής ενάντια στην εκμετάλλευση και τη βιαιότητα από τα ανθρώπινα προς τα μη ανθρώπινα ζώα. Άρα όταν στη λέσχη δεν υπάρχει βίγκαν επιλογή, αρκετές από εμάς αποκλειόμαστε από το να τρώμε. Σπάνια ολόκληρο το γεύμα είναι βίγκαν, ενώ υπάρχουν μέρες που και οι δύο κυρίως επιλογές έχουν μέσα κρέας, ψάρι, άλλα ζώα που θεωρούνται νηστίσιμα (μαλάκια κλπ) αλλά παραμένουν ζώα. Κι επειδή με σκέτο ρύζι και συνοδευτικά δεν χόρτασε ποτέ καμία, απαιτούμε να υπάρχει αποκλειστικά βίγκαν διανομή, όλο τον χρόνο.
Πλαστικά
Το γεγονός ότι παραμένει άγνωστο το πότε θα επιτραπεί η επιστροφή της λέσχης στην προηγούμενη λειτουργία με τη χρήση επαναχρησιμοποιούμενων σκευών και πιάτων, θέτει επιτακτικά και το ζήτημα της μείωσης του περιβαλλοντικού αποτυπώματος της όλης διαδικασίας σε επίπεδο απορριμμάτων.
Οι συσκευασίες που έχουν επιλεχθεί, είναι εξαιρετικά επιβαρυντικές: νάιλον σακούλες, πλαστικά τάπερ μιας χρήσης, πλαστικά μαχαιροπίρουνα, πλαστική συσκευασία ψωμιού κλπ. Θεωρούμε, επίσης, ότι η ανακύκλωση των εν λόγω υλικών είναι μια πρόταση, ωστόσο όχι η βέλτιστη. Όχι η βέλτιστη αφενός γιατί το ξέπλυμα των εν λόγω συσκευασιών πριν πεταχτούν σε κάδο ανακύκλωσης (ώστε να είναι όντως ανακυκλώσιμες) είναι μια διαδικασία που απαιτεί να τις πάρεις σπίτι σου και να τις πετάξεις μετά, πράγμα που μόνο λίγοι/λίγες και αφοσιωμένοι/ες αναμένεται να κάνουν. Αφετέρου, όμως, γιατί στo φάσμα των επιλογών για τη διαχείριση των απορριμμάτων (Reduce, Reuse, Recycle και λοπές πρακτικές) η ανακύκλωση είναι μια από τις χειρότερες επιλογές.
Απαιτούμε, λοιπόν, εξάλειψη του πλαστικού, μείωση του αλουμινίου και κατά το δυνατόν οικολογικές συσκευασίες στο take away της λέσχης: χάρτινες σακούλες, ξύλινα μαχαιροπίρουνα μίας χρήσης με χάρτινη συσκευασία, ψωμί τυλιγμένο σε χαρτί, χαρτονένια ταπερ φαγητού όπου γίνεται και όπου δεν γίνεται να είναι από αλουμίνιο αλλά με προσπάθεια να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο και το αλουμίνιο μιας και το αποτύπωμα της παραγωγής του είναι επίσης υψηλότατο, η προέλευση του χαρτιού/χαρτονιού να είναι κατά το δυνατόν από ανακύκλωση.
Θέλουμε και θα τρώμε όλοι/όλες/όλα μαζί, χωρίς αποκλεισμούς.
Γιατί τα λεφτά του μήνα τελειώνουν πριν τελειώσει ο μήνας και άλλες φορές τελειώνουν πριν καλά καλά ξεκινήσει. Γιατί το νοίκι ανέβηκε αντί να κατέβει, γιατί το κρύο μέσα στο σπίτι δεν παλεύεται, προπάντων όταν η εργασία ή το διάβασμα γίνεται από εκεί και ο λογαριασμός θέρμανσης ως δια μαγείας “φούσκωσε”. Γιατί στην τελική, τα λεφτά που παίρνουμε, αν παίρνουμε, δεν καθορίζονται βάσει του αν είναι αρκετά. Και η επιλογή να καλύπτεται η ανάγκη του φαγητού χωρίς κάποιο αντίτιμο, σημαίνει λιγότερο άγχος και λιγότεροι απλήρωτοι λογαριασμοί.
Γιατί όταν δουλεύουμε παράλληλα με τις σπουδές ή δουλεύουμε εξουθενωτικές ώρες, ακόμα και αν μένουν κάτι λίγα στην άκρη, δεν μένει χρόνος για μαγείρεμα. Γιατί δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε να τρεφόμαστε μια ζωή με γρήγορες μακαρονάδες και η επιλογή μαγειρευτού/ολοκληρωμένου γεύματος κάνει τα στομάχια να γουργουρίζουν ευχάριστα.
Γιατί το να τρώμε κάθε μέρα μόνοι καταντάει μίζερο, πόσο μάλλον όταν είμαστε κουρασμένες και τεντωμένες από υποχρεώσεις. Και η λέσχη λειτουργεί παράλληλα ως χώρος συνάντησης και κοινωνικοποίησης. Με την τωρινή λειτουργία (με πακέτο), τα τριγύρω γεμάτα παγκάκια και τα πηγαδάκια τονίζουν ακόμα περισσότερο τον διττό ρόλο σίτισης/κοινωνικοποίησης.
Όλα αυτά προϋποθέτουν ελεύθερη πρόσβαση στη λέσχη η οποία δεν είναι δεδομένη. Έρχεται ως απόρροια αγώνων ενάντια σε αποκλεισμούς και αντίτιμο. Με την μορφή συλλογικών παρεμβάσεων και παρεμπόδισης του ελέγχου στην είσοδο, και καθημερινά μέσα από την άρνηση κόσμου που σιτίζεται να δείξει πάσο/κάρτα σίτισης και να δεχτεί τον αποκλεισμό όσων δεν έχουν.
Για να μην παίζουν με το φαγητό μας…
Σαν συνέλευση συναντηθήκαμε με αφορμή την προσπάθεια του διδύμου διοίκησης ΑΠΘ-εργολαβίας να επαναφέρει το 2018 ελέγχους και αποκλεισμούς ατόμων (φοιτητών και μη) που σιτίζονται στη λέσχη και συνεχίζουμε με στόχο τόσο την εξασφάλιση της ελεύθερης πρόσβασης στο φαγητό, όσο και τον εμπλουτισμό των χρήσεων του χώρου πέρα από τα στενά πλαίσια του επισιτισμού, ώστε να αναπτυχθούν νέες μορφές επικοινωνίας και συνάντησής μας. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουμε πειραματιστεί με βιωματικά και θεατρικά εργαστήρια και παιχνίδια.
Είμαστε άνθρωποι με διάφορες κοινωνικές ταυτότητες, υπόβαθρα και αντιλήψεις, που εκκινούμε από το μοίρασμα κοινών αναγκών και επιθυμιών σε επίπεδο καθημερινότητας χωρίς να νιώθουμε κεντρικό ζήτημα την επιβεβαίωση κάποιας ιδεολογικής ταυτότητας. Μοιραζόμαστε την επιθυμία για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, σεξισμό και ρατσισμό. Επιλέγουμε να αγωνιζόμαστε αδιαμεσολάβητα, αρνούμενοι/ες να συμμετέχουμε σε (συνδικαλιστικές, τοπικές, εθνικές) εκλογές, συλλογικά ή ατομικά. Ακόμη προτιμούμε να αγωνιζόμαστε μακριά από συντεχνιακούς διαχωρισμούς (π.χ. εργαζόμενων/σιτιζόμενων, μαθητών/φοιτητών) για κάθε εκμεταλλευόμενο και καταπιεζόμενη, καθώς η ευημερία του ενός δεν μπορεί να χτίζεται πάνω στον αποκλεισμό της άλλης. Στην εβδομαδιαία συνέλευση όλες οι αποφάσεις σχετικά με τις δράσεις και το πολιτικό λόγο που παράγεται, παίρνονται ομόφωνα έπειτα από συζήτηση που συμμετέχουν όλοι και όλες ισότιμα.
Να διασφαλίσουμε την ελεύθερη πρόσβαση στη λέσχη για όλες και όλους.
Να προσεγγίσουμε με νέους, δημιουργικούς τρόπους κοινωνικοποίησης τη λέσχη, που να περνάνε αλλά να μην μένουν στα στομάχια μας.
Να ξεφύγουμε από την κοινωνική απομόνωση και να ξαναβρεθούμε σε συνελεύσεις και κοινούς
χώρους.
Συνεχίζουμε πάντα να προχωράμε μέσα από την αλληλεγγύης και τον κοινό αγώνα σιτιζομένων-εργαζομένων στη λέσχη
6/4/2021